ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

Στον πρώτο πλανήτη κατοικούσε ένας βασιλιάς. Ντυμένος με πορφύρα κι ερμίνα, καθόταν σ' ένα θρόνο πολύ απλό, κι όμως μεγαλόπρεπο.

   ̶  Α, να ένας υπήκοος, φώναξε ο βασιλιάς μόλις είδε το μικρό πρίγκιπα. Κι ο μικρός πρίγκιπας αναρωτήθηκε:

  «Πώς μ’ αναγνώρισε αφού δε μ’  έχει ξαναδεί ποτέ;».

    Δεν ήξερε πως για τους βασιλιάδες ο κόσμος είναι απλοϊκά φτιαγμένος. Όλοι οι άνθρωποι είναι υπήκοοι.

̶  Πλησίασε για να σε δω καλύτερα, του είπε ο βασιλιάς, πολύ περήφανος που ήταν επιτέλους βασιλιάς κάποιου.

  Ο μικρός πρίγκιπας γύρεψε με το βλέμμα κάποιο κάθισμα, όμως ο υπέροχος μανδύας από ερμίνα έπιανε όλο τον πλανήτη. Έμεινε λοιπόν όρθιος, κι όπως ήταν κουρασμένος χασμουρήθηκε.

̶  Το πρωτόκολλο απαγορεύει το χασμουρητό παρουσία ενός βασιλιά, του είπε ο μονάρχης. Σου το απαγορεύω

̶  Δεν μπορώ να κρατηθώ, απάντησε σαστισμένος ο μικρός πρίγκιπας. Έκανα μεγάλο ταξίδι και δεν έχω κοιμηθεί…

Τότε, του είπε ο βασιλιάς, σε διατάζω να χασμουρηθείς. Εδώ και χρόνια δεν έχω δει κανέναν να χασμουριέται. Τα χασμουρητά για μένα είναι περίεργα αξιοθέατα. Έλα, χασμουρήσου ξανά. Είναι διαταγή.

̶  Ντρέπομαι… δεν μπορώ πια…, είπε ο μικρός πρίγκιπας και κατακοκκίνισε.

̶  Χμ, χμ, απάντησε ο βασιλιάς. Τότε σε… σε διατάζω πότε να χασμουριέσαι και πότε να…

      Τραύλιζε λίγο και έμοιαζε θιγμένος.

      Γιατί για το βασιλιά είχε μεγάλη σημασία να υπακούνε στη θέλησή του. Δεν ανεχόταν την ανυπακοή. Ήταν απόλυτος μονάρχης. Όμως, επειδή ήταν πολύ καλός, οι διαταγές του ήταν λογικές.

            «Αν  διέταζα», συνήθιζε να λέει, «αν διέταζα ένα στρατηγό να μεταμορφωθεί σε θαλασσοπούλι κι αν ο στρατηγός δεν υπάκουε, δε θα έφταιγε ο στρατηγός. Θα έφταιγα εγώ».

̶  Μπορώ να καθίσω; ρώτησε δειλά ο μικρός πρίγκιπας.

̶  Σε διατάζω να καθίσεις, του απάντησε ο βασιλιάς, και μάζεψε μεγαλόπρεπα μια άκρη του μανδύα του.

        Ωστόσο ο μικρός πρίγκιπας δεν καταλάβαινε. Ο πλανήτης ήταν μικροσκοπικός. Σε τι βασίλευε ο βασιλιάς;

̶  Μεγαλειότατε…, του είπε, ζητώ συγνώμη που σας ρωτάω…

̶  Σε διατάζω να με ρωτήσεις, βιάστηκε να πει ο βασιλιάς.

̶  Μεγαλειότατε…., σε τι βασιλεύετε;

̶  Σε όλα, απάντησε με μεγάλη απλότητα ο βασιλιάς.

̶  Σε όλα;

      Ο βασιλιάς μ’  ένα διακριτικό νεύμα έδειξε τον πλανήτη του, τους άλλους  πλανήτες και τ’  αστέρια.

̶  Σε όλα αυτά; είπε ο μικρός πρίγκιπας. 

̶  Σε όλα αυτά…, απάντησε ο βασιλιάς.

       Γιατί ήταν όχι μόνο απόλυτος μονάρχης, αλλά και μονάρχης του σύμπαντος.

̶  Και τ’  αστέρια σας υπακούν;

̶  Ασφαλώς, του είπε ο βασιλιάς. Υπακούν αμέσως. Δεν ανέχομαι την απειθαρχία.

      Τόσο μεγάλη εξουσία θάμπωσε το μικρό πρίγκιπα. Αν την είχε ο ίδιος, θα μπορούσε να δει όχι σαράντα τέσσερα, αλλά εβδομήντα δύο ή εκατό ή ακόμα και διακόσια ηλιοβασιλέματα την ίδια μέρα, χωρίς να χρειάζεται ποτέ να μετακινήσει την καρέκλα του. Κι επειδή ένιωθε λίγο λυπημένος, γιατί θυμόταν το μικρό του πλανήτη που είχε εγκαταλείψει, πήρε το θάρρος να ζητήσει μια χάρη από το βασιλιά:

̶  Θα ήθελα να δω ένα ηλιοβασίλεμα… Κάντε μου τη χάρη… Διατάξτε τον ήλιο να βασιλέψει…

̶  Αν διέταζα ένα στρατηγό να πετάξει από λουλούδι σε λουλούδι σαν πεταλούδα ή να γράψει μια τραγωδία ή να μεταμορφωθεί σε θαλασσοπούλι, κι ο στρατηγός δεν εκτελούσε τη διαταγή που είχε λάβει, ποιος θα έφταιγε, αυτός ή εγώ;

̶  Εσείς, απάντησε με σιγουριά ο μικρός πρίγκιπας.

̶  Ακριβώς. Πρέπει να απαιτείς από τον καθένα αυτό που ο καθένας μπορεί να δώσει, συνέχισε ο βασιλιάς. Η εξουσία βασίζεται πριν απ’ όλα στη λογική. Αν διατάξεις το λαό σου να πέσει στη θάλασσα, θα επαναστατήσει. Μπορώ να απαιτώ να με υπακούν, γιατί οι διαταγές μου είναι λογικές.

̶  Και το ηλιοβασίλεμα μου λοιπόν; Του θύμισε ο μικρός πρίγκιπας, που, όταν έκανε μια ερώτηση, δεν την ξεχνούσε ποτέ.

̶  Το ηλιοβασίλεμά σου θα το έχεις. Θα το απαιτήσω. Ωστόσο θα περιμένω, σύμφωνα με τη σοφία της διακυβέρνησής μου, να είναι ευνοϊκές οι συνθήκες.

̶  Πότε θα γίνει αυτό; ρώτησε ο μικρός πρίγκιπας.

̶  Χμ, χμ, του απάντησε ο βασιλιάς, αφού πρώτα συμβουλεύτηκε ένα χοντρό ημερολόγιο. Χμ, χμ, θα γίνει γύρω… γύρω… θα γίνει σήμερα το βράδυ γύρω στις οχτώ παρά είκοσι. Και θα δεις πόσο με υπακούν.

            Ο μικρός πρίγκιπας χασμουρήθηκε. Λυπόταν που δε θα έβλεπε το ηλιοβασίλεμά του. Κι έπειτα, είχε αρχίσει κιόλας να βαριέται λίγο:

̶  Δεν υπάρχει πια λόγος να είμαι εδώ, είπε στο βασιλιά. Θα φύγω.

̶  Μη φεύγεις, απάντησε ο βασιλιάς, που ήταν τόσο περήφανος που είχε έναν υπήκοο. Μη φεύγεις, σε κάνω υπουργό.

̶  Τι υπουργό;

̶  Υπουργό… Δικαιοσύνης.

̶  Μα δεν υπάρχει κανείς να δικαστεί.

̶  Δεν ξέρεις ποτέ, του είπε ο βασιλιάς. Δεν έχω κάνει ακόμα το γύρο του βασιλείου. Είμαι πολύ γέρος. Άμαξα εδώ δε χωράει και το περπάτημα με κουράζει.

̶ Εγώ όμως κοίταξα, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας κι έσκυψε να ρίξει ακόμα μια ματιά απ’ την άλλη μεριά του πλανήτη. Ούτε εκεί υπάρχει ψυχή…

̶  Τότε θα δικάσεις τον εαυτό σου, του απάντησε ο βασιλιάς. Είναι το πιο δύσκολο. Είναι πολύ πιο δύσκολο να κρίνεις τον εαυτό σου παρά τους άλλους. Αν καταφέρεις να κρίνεις δίκαια τον εαυτό σου, είσαι στ’  αλήθεια σοφός.

̶  Εγώ, είπε ο μικρός πρίγκιπας, μπορώ να κρίνω τον εαυτό μου οπουδήποτε. Δε χρειάζεται να μένω εδώ.

̶  Χμ, χμ, είπε ο βασιλιάς, νομίζω πως κάπου στον πλανήτη μου υπάρχει ένας γερο-αρουραίος. Τον ακούω τη νύχτα. Μπορείς να δικάσεις αυτόν τον γερο-αρουραίο. Πού και πού θα τον καταδικάζεις σε θάνατο. Έτσι η ζωή του θα εξαρτάται από τη δικαιοσύνη σου. Κάθε φορά όμως θα του δίνεις χάρη για να σου φτουρήσει. Δεν έχουμε άλλον.

̶  Εμένα, απάντησε ο μικρός πρίγκιπας, δε μ’  αρέσει να καταδικάζω σε θάνατο και λέω στ’  αλήθεια να φύγω.

̶  Όχι, είπε ο βασιλιάς.

            Όμως ο μικρός πρίγκιπας, αφού ετοιμάστηκε, δεν ήθελε καθόλου να στενοχωρήσει το γέρο μονάρχη:

̶  Αν η Μεγαλειότης σας επιθυμεί να την υπακούν με ακρίβεια, μπορεί να μου δώσει μια λογική διαταγή. Για παράδειγμα, μπορεί να με διατάξει να έχω φύγει μέσα σ’ ένα λεπτό. Οι συνθήκες μού φαίνονται ευνοϊκές…

            Ο βασιλιάς δεν απάντησε, ο μικρός πρίγκιπας δίστασε στην αρχή, κι έπειτα, μ’  έναν αναστεναγμό, ξεκίνησε να φύγει.

̶  Σε κάνω πρέσβη μου, βιάστηκε τότε να φωνάξει ο βασιλιάς.

            Είχε πάρει ύφος πολύ αυταρχικό.

        «Οι μεγάλοι είναι πολύ περίεργοι» σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας συνεχίζοντας το ταξίδι του.

Πού θέλεις να πας τώρα;

Στον πλανήτη 326;

Στον πλανήτη 327;

Στον πλανήτη 328;

Στον πλανήτη 329;

Στον πλανήτη 330;

Στη Γη ή

Στον δικό σου πλανήτη;