Χθες το βράδυ είχα κι εγώ τη χαρά, όπως και άλλοι 15-16 συνάδελφοι (ταυτόχρονα!!!), να πάρω μέρος στη συζήτηση. Ωραία δεν ήταν;
Ανταλλάξαμε σύντομες απόψεις, γι? αυτό ευχαριστώ όλους και ιδιαίτερα όσους προσπάθησαν να δώσουν απαντήσεις (τον Αλέξανδρο, τη Μαριάννα και όσους άλλους ξεχνώ ).
Όμως όσο περνούσε η ώρα αισθάνθηκα δύσκολα. Όσοι, όπως εγώ είμαστε εντελώς καινούργιοι, προσπαθούσαμε να πάρουμε ουσιαστικές απαντήσεις, να καταλάβουμε τι ακριβώς γίνεται. Η απειρία μας αυτή συνδυασμένη με τη διαδικασία του chat, μας οδήγησε στην αρχή σε μια πίεση και σιγά σιγά στην αδράνεια. Έβλεπα ας πούμε ορισμένους (μεταξύ αυτών κι εγώ) να μένουμε αδρανείς αρκετά λεπτά. Καταϊδρωμένοι, φαντάζομαι, οι πιο σχετικοί προσπαθούσαν να μας ικανοποιήσουν όλους και μπράβο τους !!!
Γράφω αυτές τις σκέψεις όχι με κριτική ματιά αλλά για να μοιραστώ και με άλλους αυτό το συναίσθημα. Είδα όλους μας σαν μια σχολική τάξη η οποία προσπαθεί να οργανωθεί και να δουλέψει κάποιο θέμα σε ομάδες με όλες τις δυσκολίες που αυτό σημαίνει.
Πιστεύω πως σιγά σιγά η γνώση που θα αποκτήσουμε θα μας διευκολύνει και θα κάνει ουσιαστική τη συμμετοχή μας. Επίσης η οργάνωση σε ολιγομελείς ομάδες, όπως ορίζει η ομαδοσυνεργατική μέθοδος, θα δώσει λύσεις. Ίσως μάλιστα οι εκπαιδευτές πρέπει να βάλουν ως κριτήρια το επίπεδο ικανότητας και τα ενδιαφέροντα και όχι τόσο το πότε μπορεί ο καθένας, έτσι ώστε να γίνει πιο λειτουργικό το μάθημα.
Για παράδειγμα εγώ φέτος είμαι στο Ολοήμερο, άρα δεν έχω τάξη.
Όμως θα ήθελα να ασχοληθώ στο blog που θα φτιάξω και ίσως στο ιστολόγιο με ενότητες του μαθήματος «Ερευνώ και Ανακαλύπτω Ε΄ και ΣΤ΄ Δημοτικού» (αλήθεια ενδιαφέρεται κανείς να στήσουμε μια ομάδα εργασίας;). Να είναι δηλαδή αυτή η ενότητα «το όχημα» ώστε να προσεγγίσω τη νέα γνώση του μαθήματος που συμμετέχω.
Σας ευχαριστώ όλους, ελπίζω να μη σας κούρασα.
Αχιλλέας Παπαγεωργίου