ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

Ο τέταρτος πλανήτης ήταν ο πλανήτης του επιχειρηματία. Αυτός ο άνθρωπος ήταν τόσο απασχολημένος, που, όταν έφτασε ο μικρός πρίγκιπας, δε σήκωσε καν το κεφάλι.

̶  Καλημέρα, του είπε ο μικρός πρίγκιπας. Το τσιγάρο σας έχει σβήσει.

̶ Τρία και δύο κάνουν πέντε. Πέντε και εφτά δώδεκα. Δώδεκα και τρία δεκαπέντε. Καλημέρα. Δεκαπέντε και εφτά είκοσι δύο. Είκοσι δύο και έξι είκοσι οχτώ. Δεν προλαβαίνω να τ’ ανάψω. Είκοσι έξι και πέντε τριάντα ένα. Ουφ! Μας κάνει λοιπόν πεντακόσια ένα εκατομμύρια εξακόσιες είκοσι δύο χιλιάδες εφτακόσια τριάντα ένα.

  ̶  Πεντακόσια εκατομμύρια τι;

̶  Ε; Εδώ είσαι ακόμα; Πεντακόσια εκατομμύρια… δε θυμάμαι τι. Έχω τόση δουλειά. Εγώ είμαι σοβαρός άνθρωπος, δεν ασχολούμαι με σαχλαμάρες. Δύο και πέντε εφτά…

  ̶  Πεντακόσια ένα εκατομμύρια τι; επανέλαβε ο μικρός πρίγκιπας, που όταν έκανε μια ερώτηση, δεν είχε συμβεί ποτέ στη ζωή του να την ξεχάσει.

    Ο επιχειρηματίας ανασήκωσε το κεφάλι:

  ̶  Εδώ και πενήντα τέσσερα χρόνια που κατοικώ σε τούτο τον πλανήτη με έχουν ενοχλήσει τρεις μονάχα φορές. Την πρώτη φορά, πριν από είκοσι δύο χρόνια, ένας μπάμπουρας που ο Θεός ξέρει από πού ξετρύπωσε. Σκορπούσε τρομαχτικό θόρυβο κι έκανα τέσσερα λάθη σε μια πρόσθεση. Τη δεύτερη φορά, πριν από έντεκα χρόνια, οι ρευματισμοί μου. Μου λείπει γυμναστική. Δεν έχω χρόνο για χάσιμο. Εγώ είμαι σοβαρός άνθρωπος. Την τρίτη φορά… να τώρα. Έλεγα λοιπόν πεντακόσια ένα εκατομμύρια…

  ̶  Εκατομμύρια τι;

   Ο επιχειρηματίας κατάλαβε πως δεν υπήρχε ελπίδα να τον αφήσουν στην ησυχία του.

  ̶  Εκατομμύρια πραματάκια απ’ αυτά που βλέπουμε καμιά φορά στον  ουρανό.

̶  Μύγες;

̶  Όχι, κάτι πραματάκια που λάμπουν.

̶  Μέλισσες;

̶  Όχι, όχι. Κάτι πραματάκια χρυσαφένια, που κάνουν τους τεμπέληδες να ονειροπολούν. Εγώ, όμως, είμαι σοβαρός άνθρωπος. Δεν έχω χρόνο για ονειροπολήσεις.

̶  Α, αστέρια;

̶  Ναι, το βρήκες. Αστέρια.

̶  Και τι τα κάνεις πεντακόσια ένα εκατομμύρια αστέρια;

̶  Πεντακόσια ένα εκατομμύρια εξακόσιες είκοσι δύο χιλιάδες εφτακόσια τριάντα ένα.Εγώ είμαι σοβαρός άνθρωπος, είμαι ακριβής.

̶  Και τι τα κάνεις αυτά τ’ αστέρια;

̶  Τι τα κάνω;

̶  Ναι.

̶  Τίποτα. Μου ανήκουν.

̶  Σου ανήκουν τ’ αστέρια;

̶  Ναι.

̶  Μου έτυχε να γνωρίσω ένα βασιλιά που…

̶  Στους βασιλιάδες δεν ανήκει τίποτα. «Βασιλεύουν» σε κάτι. Είναι πολύ διαφορετικό.

̶  Και σε τι σου χρησιμεύει να σου ανήκουν τ΄ αστέρια;

̶  Μου χρησιμεύει στο να είμαι πλούσιος.

 ̶Και σε τι σου χρησιμεύει να είσαι πλούσιος;

̶  Ν’  αγοράζω κι άλλα αστέρια, αν τύχει να τα έχει βρει κάποιος.

     «Αυτός, είπε από μέσα του ο μικρός πρίγκιπας, σκέφτεται περίπου σαν το μεθύστακά μου».

     Ωστόσο έκανε ακόμα μια ερώτηση:

̶  Πώς μπορεί κανείς ν’  αποχτήσει τ’ αστέρια;

̶  Σε ποιον ανήκουν; Απάντησε μουτρωμένος ο επιχειρηματίας.

̶  Ξέρω κι εγώ! Σε κανέναν.

̶  Τότε, λοιπόν, είναι δικά μου, γιατί το σκέφτηκα πρώτος.

̶  Αρκεί αυτό;

̶  Ασφαλώς. Άμα βρεις ένα διαμάντι που δεν ανήκει σε κανέναν, είναι δικό σου. Άμα βρεις ένα νησί που δεν ανήκει σε κανέναν, είναι δικό σου. Άμα σκεφτείς πρώτος μια ιδέα, την κατοχυρώνεις: είναι δική σου. Κι εγώ απέκτησα τ’ αστέρια, αφού κανείς, ποτέ πριν από μένα, δεν είχε σκεφτεί να τ’ αποχτήσει.

̶  Αυτό είναι αλήθεια, είπε ο μικρός πρίγκιπας. Και τι τα κάνεις;

̶  Τα διαχειρίζομαι. Τα μετράω και τα ξαναμετράω, είπε ο επιχειρηματίας. Είναι δύσκολο. Όμως εγώ είμαι σοβαρός άνθρωπος.

   Ο μικρός πρίγκιπας πάλι δεν έμεινε ικανοποιημένος.

̶  Εγώ, αν έχω ένα φουλάρι, μπορώ να το βάλω γύρω απ’ το λαιμό μου και να το πάρω μαζί μου. Αν έχω ένα λουλούδι, μπορώ να κόψω το λουλούδι μου και να το πάρω μαζί μου. Εσύ όμως δεν μπορείς να κόψεις τ’ αστέρια.

̶  Όχι, μπορώ όμως να τα τοποθετήσω στην τράπεζα.

̶  Τι πάει να πει αυτό;

̶  Θα πει πως γράφω σ’  ένα χαρτάκι τον αριθμό των αστεριών μου. Κι έπειτα κλειδώνω το χαρτάκι σ’  ένα συρτάρι.

̶  Αυτό είναι όλο;

̶  Ναι, αρκεί.

     «Διασκεδαστικό», σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας. «Αρκετά ποιητικό. Δεν είναι όμως και πολύ σοβαρό».

      Οι απόψεις του μικρού πρίγκιπα πάνω στα σοβαρά πράματα ήταν πολύ διαφορετικές από τις απόψεις των μεγάλων.

̶  Εγώ, συνέχισε, έχω ένα λουλούδι που το ποτίζω κάθε μέρα. Έχω τρία ηφαίστεια που τα καθαρίζω μια φορά τη βδομάδα. Καθαρίζω και το σβησμένο. Ποτέ δεν ξέρεις. Είναι ωφέλιμο για τα ηφαίστεια μου κι είναι ωφέλιμο για το λουλούδι μου να μου ανήκουν. Εσύ όμως δεν είσαι ωφέλιμος στ’  αστέρια.

      Ο επιχειρηματίας άνοιξε το στόμα του, μα δε βρήκε τι να πει, κι ο μικρός πρίγκιπας έφυγε.

      «Οι μεγάλοι είναι τελικά πάρα πολύ παράξενοι» σκέφτηκε απλά συνεχίζοντας το ταξίδι του.

Πού θέλεις να πας τώρα;

Στον πλανήτη 326;

Στον πλανήτη 327;

Στον πλανήτη 325;

Στον πλανήτη 329;

Στον πλανήτη 330;

Στη Γη ή

Στον δικό σου πλανήτη;