ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ Α΄ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ

Ο πέμπτος πλανήτης ήταν πολύ περίεργος. Ήταν ο πιο μικρός απ’ όλους. Υπήρχε ίσα ίσα θέση για ένα φανάρι κι ένα φανανάφτη. Ο μικρός πρίγκιπας δεν μπορούσε να καταλάβει τι δουλειά είχαν κάπου στον ουρανό, σ’  έναν πλανήτη χωρίς σπίτια, χωρίς κατοίκους, ένας φανοστάτης κι ένας φανανάφτης. Ωστόσο σκέφτηκε:

«Μπορεί ο άνθρωπος αυτός να είναι παράλογος. Όμως είναι λιγότερο παράλογος από το βασιλιά, από τον ματαιόδοξο, από τον επιχειρηματία κι απ’ το μεθύστακα. Τουλάχιστον η δουλειά του έχει κάποιο νόημα. Όταν ανάβει το φανάρι είναι σαν να δίνει ζωή σ’  ένα καινούριο αστέρι ή σ’  ένα λουλούδι. Όταν σβήνει το φανάρι, αποκοιμίζει το λουλούδι ή τ΄ αστέρι. Είναι πολύ όμορφη απασχόληση. Κι αφού είναι όμορφο, είναι πραγματικά χρήσιμο.»

  Όταν πάτησε στον πλανήτη, χαιρέτησε ευγενικά το φανανάφτη.

̶  Καλημέρα. Γιατί μόλις τώρα έσβησες το φανάρι σου;

̶  Έτσι λέει ο κανονισμός, απάντησε ο φανανάφτης. Καλημέρα.

̶  Τι πάει να πει κανονισμός;

̶  Ότι πρέπει να σβήνω το φανάρι μου. Καλησπέρα.

      Και τον ξανάναψε.

̶  Μα γιατί τον ξανανάβεις;

̶  Έτσι λέει ο κανονισμός, απάντησε ο φανανάφτης.

̶  Δεν καταλαβαίνω, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

̶  Δε χρειάζεται να καταλαβαίνεις, είπε ο φανανάφτης. Ο κανονισμός είναι κανονισμός. Καλημέρα.

      Κι έσβησε το φανάρι.

      Έπειτα σφούγγισε το μέτωπό του μ’  ένα καρό κόκκινο μαντίλι.

̶  Το επάγγελμά μου είναι φοβερό. Κάποτε είχε νόημα. Έσβηνα το πρωί κι άναβα το βράδυ. Είχα την υπόλοιπη μέρα για να ξεκουράζομαι και την υπόλοιπη νύχτα για να κοιμάμαι…

̶  Κι έχει αλλάξει από τότε ο κανονισμός;

̶  Ο κανονισμός δεν άλλαξε, είπε ο φανανάφτης. Αυτό ακριβώς είναι το δράμα. Από χρόνο σε χρόνο ο πλανήτης περιστρέφεται όλο και πιο γρήγορα, κι ο κανονισμός δεν άλλαξε.

̶  Και λοιπόν;

̶  Τώρα λοιπόν που κάνει μια περιστροφή το λεπτό, ούτε στιγμή δεν μπορώ να πάρω ανάσα. Ανάβω και σβήνω μια φορά το λεπτό.

̶  Αστείο που είναι! Στον τόπο σου η μέρα διαρκεί ένα λεπτό.

̶  Δεν είναι καθόλου αστείο, είπε ο φανανάφτης. Κλείσαμε κιόλας ένα μήνα που μιλάμε.

̶  Ένα μήνα;

̶  Ναι. Τριάντα λεπτά. Τριάντα μέρες. Καλησπέρα.

       Και ξανάναψε το φανάρι του.

       Ο μικρός πρίγκιπας κοίταξε κι αγάπησε αυτόν τον φανανάφτη, που ήταν τόσο πιστός στον κανονισμό. Θυμήθηκε τα ηλιοβασιλέματα που κυνηγούσε κι ο ίδιος κάποτε τραβώντας την καρέκλα του. Θέλησε να βοηθήσει το φίλο του:

̶  Άκου… ξέρω έναν τρόπο για να ξεκουράζεσαι όποτε το θέλεις…

̶  Συνέχεια αυτό θέλω, είπε ο φανανάφτης.

       Επειδή είναι δυνατόν κανείς να είναι πιστός και τεμπέλης ταυτόχρονα.

       Ο μικρός πρίγκιπας συνέχισε:

̶  Ο πλανήτης σου είναι τόσο μικρός, που μπορείς να κάνεις το γύρο του με τρεις δρασκελιές. Δεν έχεις παρά να περπατάς τόσο αργά που να είσαι πάντα στον ήλιο. Όταν θα θέλεις να ξεκουραστείς, θα περπατάς… και η μέρα θα κρατάει όση ώρα θέλεις.

̶  Αυτό δε με βοηθάει και πολύ, είπε ο φανανάφτης. Αυτό που μ΄ αρέσει στη ζωή είναι ο ύπνος.

̶  Είσαι άτυχος, είπε ο μικρός πρίγκιπας.

̶  Είμαι άτυχος, είπε ο φανανάφτης. Καλημέρα.

       Κι έσβησε το φανάρι.

       «Αυτόν» σκέφτηκε ο μικρός πρίγκιπας ενώ συνέχιζε το ταξίδι του, «θα τον περιφρονούσαν όλοι οι άλλοι, ο βασιλιάς, ο ματαιόδοξος, ο μεθύστακας, ο επιχειρηματίας. Ωστόσο είναι ο μόνος που δε μου φάνηκε γελοίος. Ίσως γιατί δεν ασχολείται μόνο με τον εαυτό του».

       Αναστέναξε με νοσταλγία και σκέφτηκε ακόμα:

        «Αυτός είναι ο μόνος που θα μπορούσε να γίνει φίλος μου. Όμως ο πλανήτης του παραείναι μικρός. Δε χωράνε δύο…»

        Αυτό που ο μικρός πρίγκιπας δεν τολμούσε να ομολογήσει ήταν πως νοσταλγούσε εκείνο τον ευλογημένο πλανήτη –πάνω απ’ όλα– για τα χίλια τετρακόσια σαράντα ηλιοβασιλέματα το εικοσιτετράωρο.

Πού θέλεις να πας τώρα;

Στον πλανήτη 326;

Στον πλανήτη 327;

Στον πλανήτη 328;

Στον πλανήτη 325;

Στον πλανήτη 330;

Στη Γη ή

Στον δικό σου πλανήτη;