Παρακάτω θα ακούσουμε και θα εξηγήσουμε μερικά απλά παραδείγματα ανατροπής της καθιερωμένης ραδιοφωνικής γλώσσας.

1ο παράδειγμα: Andrew Sachs (1978), The Revenge (απόσπασμα)

Η αφήγηση γίνεται αποκλειστικά με ήχους, χωρίς ομιλία. Οι ήχοι λοιπόν, αντί να έχουν μια δευτερεύουσα περιγραφική θέση, αποκτούν κυρίαρχη θέση και μάλιστα μεταφέρουν το βασικό σημασιολογικό περιεχόμενο: την ιστορία. Πρόκειται για έναν δραπέτη που κυνηγημένος τελικά προβαίνει σε μια πράξη «εκδίκησης».

---

 2ο παράδειγμα: Gerhard Rühm (1987), Ophelia and the Words (απόσπασμα) 

Βασισμένο στον Άμλετ του Σαίξπηρ και συγκεκριμένα στα λόγια της Οφηλίας, αλλά αποδομημένα, δηλαδή με αφαιρέσεις ρημάτων ή ουσιαστικών, με μεγάλες παύσεις και βέβαια χωρίς ολόκληρο τον διάλογο του έργου, αλλά μόνο το μέρος της Οφηλίας. Η φωνή σε κάποια σημεία ακούγεται επεξεργασμένη, κάτι που βοηθά ακόμα περισσότερο στην απόσταση από το συμβατικό.

---

 3ο παράδειγμα: Jacki Apple (1991), Voices in the Dark 

Με αφορμή την ιδέα ότι οι ραδιοφωνικές μας μεταδόσεις ταξιδεύουν στο σύμπαν προς άλλους κόσμους, εδώ στήνεται ένα σύνολο από ηλεκτρονικούς ήχους στο υπόβαθρο ενώ η ομιλία αποκτά μια εξωπραγματική διάσταση λόγω της εκφοράς της και των επαναλήψεων διαφόρων λέξεων. Το κείμενο είναι:

“We say we want to make contact with the Other when we can’t deal with the otherness of our own kind.

We say we want to make contact with the Other when what we feel the most is the alien.

We say we want to make contact with the Other out there in the universe when we have … dramatically ……. the others on our own planet.

We say we want to make contact with the others when what we long is our real image of ourselves.

We say we want to make contact…”

---

 4ο παράδειγμα: Hildegard Westerkamp (1989), Kits Beach Walking (απόσπασμα) 

Πρόκειται για ένα καλλιτεχνικό ντοκιμαντέρ που περιγράφει το ηχητικό περιβάλλον μιας παραλίας κοντά στο Βανκούβερ και με αφορμή αυτό διερευνά θέματα που έχουν να κάνουν με την ακρόαση. Εδώ η ομιλία διατηρεί τον βασικό ρόλο, οι ήχοι όμως δεν επεξηγούν μόνο, αλλά συμμετέχουν και αυτοί ενεργά στη δημιουργία του έργου τέχνης ισότιμα.

---

 5ο παράδειγμα: John Cage (1979), Roaratorio: An Irish Circus on Finnegans Wake (απόσπασμα) 

Η ομιλία, η μουσική και ο ήχος ανακατεύονται στο μέγιστο βαθμό. Ο John Cage το συνέθεσε για το στούντιο της Γερμανικής Ραδιοφωνίας ως Hörspiel και προσπαθεί να κατασκευάσει ένα ηχοτοπίο του Finnegans Wake (του James Joyce) χρησιμοποιώντας 3 στοιχεία:

1) Τον ίδιο τον John Cage να διαβάζει γραμμές από τα κείμενα που έχουν επιλεγεί ώστε να σχηματίζουν το mesostic JAMESJOYCE. Δεν διαβάζονται κανονικά, αλλά με εναλλακτικό λόγο, τραγούδι, σφύριγμα, κραυγή, μουρμούρισμα, ψίθυρο, κλπ.
2) Μια πληθώρα ήχων, όλων εμπνευσμένων από το κείμενο, πολλοί από τους οποίους να έχουν ηχογραφηθεί στην Ιρλανδία και σε άλλες περιοχές που αναφέρονται στο μυθιστόρημα. Αφού περιορίστηκαν μέσω τυχαίων διαδικασιών σε μια διαχειρίσιμη ποσότητα, οι ήχοι τοποθετήθηκαν στο έργο στα σημεία που εμφανίζονται στο ίδιο το Finnegans Wake.
3) Ιρλανδική μουσική που παίζεται σε αρκετές στιγμές και σε διάφορες δυναμικές.

---

 6ο παράδειγμα: John Cage (1942), The City Wears a Slouch Hat (απόσπασμα) 

Το παράδειγμα αυτό – που εκτελέστηκε ζωντανά καθώς δεν υπήρχε ακόμα η τεχνολογία της επεξεργασίας – περιλαμβάνει το στοιχείο της ομιλίας με γρήγορους διαλόγους και μια «ορχήστρα ήχων» η οποία άλλοτε συνοδεύει τους διαλόγους, άλλοτε παρεμβαίνει σε αυτούς με γρήγορες ατάκες και γενικά παίζει ταυτόχρονα το ρόλο και των ηχητικών εφέ και της μουσικής και του διαλόγου με τους ηθοποιούς.

Γενικές Αρχές