Γενικά

ΕΝΟΤΗΤΑ 26 ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ 1054: ΓΕΓΟΝΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΟΔΥΝΗΣ

ΕΝΟΤΗΤΑ 26 ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ 1054:

ΓΕΓΟΝΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΟΔΥΝΗΣ

p://users.sch.gr/geioanni/sel-ekpaideusi/sxolikes_ergasies/TRITH-GYMNASIOY-THRHSKEYTIKA/sel_2=16-30/26.htm ÎÏÎ¿ÏÎÎ»ÎµÏÎ¼Î± ÎµÎ¹ÎºÏÎ½Î±Ï Î³Î¹Î± ÏÏÎ¯ÏÎ¼Î± 1054

ΣΧΕΔΙΑΓΡΑΜΜΑ

Α. Η ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΗ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ – ΤΑ ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ

Τα «Πρεσβεῖα Τιμῆς» της Ρώμης και την «ισοτιμία» Ανατολικής και Δυτικής εκκλησίας είναι αναγνωρισμένα από την Β΄ και Δ΄ Οικουμενικές Συνόδους.

Τον 5ο και 6ο αιώνα ο Πάπας (επίσκοπος Ρώμης) διαφώνησε με την «ισοτιμία»9ος αι:

Διαφωνία Ανατολής – Δύσης για τη χειροτονία του Φωτίου ως Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως

Τελικά ο επίσκοπος Ρώμης αναγνώρισε τον Φώτιο ως Πατριάρχη (το 879).

Δογματικές διαφορές:
1. Η λέξη filioque στο «Σύμολο της Πίστεως» («Το Άγιο Πνεύμα εκπορεύεται και εκ του Υιού»). Καταλύεται έτσι το «Τριαδικό Δόγμα»
α. Διαρχία στην Αγία Τριάδα – Υποτίμηση του Αγίου Πνεύματος
β. Αν εφαρμοστεί στην ανθρώπινη κοινωνία, οι άνθρωποι δεν θα θεωρούνται πια μοναδικές και ανεπανάληπτες προσωπικότητες αλλά απρόσωπη μάζα
2. Η Δυτική Εκκλησία αναγνώρισε «ιδιαίτερο Πρωτείο» στον Πάπα, σε θέματα διοίκησης και πίστης.
3. Η Νότια Ιταλία και η Σικελία υπάγονταν τότε στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως:
α. Ο Πάπας Λέων Θ΄ προσπάθησε να εισαγάγει «Λατινικά Έθιμα» σε Ν. Ιταλία – Σικελία .
β. Ο Πατριάρχης Μιχαήλ Κηρουλάριος αντιδρώντας στην ενέργεια του Πάπα διέταξε να κλείσουν τα μοναστήρια στην Κωνσταντινούπολη

Β. ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ : ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΙ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ

Ο Πατριάρχης Μιχαήλ Κηρουλάριος καταδικάζει τις παπικές καινοτομίες.
Ο Πάπας Λέων Θ΄ στέλνει τον Καρδινάλιο Ουμβέρτο για διαπραγματεύσεις.
Ο Καρδινάλιος Ουμβέρτος παραδίδει στον αυτοκράτορα και στον πατριάρχη επιστολές:
1. Διεκδικεί την προσάρτηση των Εκκλησιών Βουλγαρίας και Ιλλυρίας στη Ρώμη
2. Αμφισβητεί τον τίτλο “ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ” για τον Μιχαήλ Κηρουλάριο.

Ο Πάπας Λέων Θ΄ πεθαίνει τον Απρίλιο του 1054.
Ο Καρδινάλιος Ουμβέρτος δεν περιμένει νέες οδηγίες από τον νέο πάπα :
1. Βιάζεται να ολοκληρώσει το έργο του.
2. Φέρεται με αλαζονεία.
3. Καταθέτει στην Αγία Τράπεζα της Αγίας Σοφίας :
α. Αφορισμό του Πατριάρχη και των συνεργατών του.
β. Αναθεματισμό της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ο Πατριάρχης συγκαλεί Σύνοδο η οποία:
1. Αναθεματίζει και αφορίζει τους συντάκτες των παπικών εγγράφων.
2. Τα πατριαρχεία Ιεροσολύμων, Αντιοχείας και Αλεξανδρείας συντάσσονται με τη Σύνοδο.

Γ. ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΣΕ ΑΝΑΤΟΛΗ ΚΑΙ ΔΥΣΗ
1. Στην Ανατολική Εκκλησία διατηρείται το Συνοδικό Σύστημα.
2. Το Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης κυριαρχεί πνευματικά στην Ανατολή.
3. Η Δυτική Εκκλησία και οι Δυτικοί Ηγεμόνες προωθούν τις Σταυροφορίες με πρόσχημα την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων από τους Μουσουλμάνους.
4. Με την Δ΄ Σταυροφορία (1202 – 1204) οι Δυτικοί
α. Καταλαμβάνουν και καταστρέφουν την Κωνσταντινούπολη
β. Προσπαθούν να επιβάλουν τα Λατινικά Έθιμα.
γ. Αντιμετωπίζουν τους Έλληνες – Ορθοδόξους ως τους χειρότερους εχθρούς.
5. Οι αυταρχικές θέσεις της Δυτικής εκκλησίας θα την οδηγήσουν αργότερα σε κρίσεις καισχίσματα

Δ. ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΑΡΣΗΣ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ 1204 – 1453 : Έγιναν πολλές προσπάθειες να αρθεί το Σχίσμα.
1. Σύνοδος της Λυών (1274)
Ο αυτοκράτωρ Μιχαήλ Η΄ προσπάθησε να ενώσει τις εκκλησίες
για να λάβει από τη Δύση βοήθεια εναντίον των Τούρκων.
2. Σύνοδος Φεράρας – Φλωρεντίας (1438 – 1439)
Ο αυτοκράτωρ Ιωάννης Η΄ συγκάλεσε Σύνοδο στη Φλωρεντία
με την ελπίδα ότι θα τον βοηθήσουν οι δυτικοί Ηγεμόνες εναντίον των Τούρκων. Οι αποφάσεις των “Ενωτικών Συνόδων” ακυρώθηκαν στην πράξη:
Τα Πατριαρχεία της Ανατολής συμφώνησαν με τις θέσεις του Μάρκου Ευγενικού.

Τουρκοκρατία:
Ήταν αδύνατη οποιαδήποτε προσπάθεια για εκκλησιαστικό διάλογο.
1964: Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας Α΄ και ο Πάπας Παύλο ΣΤ΄ :
1. Ακύρωσαν το “ανάθεμα”
2. Ξεκίνησαν τον “Διάλογο Αγάπης”Ο Διάλογος Αγάπης συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Με τον όρο Σχίσμα εννοούμε τη διάσπαση της αδιαίρετης κατά την πρώτη χιλιετία Χριστιανικής Εκκλησίας, που συνέβη συμβατικά το 1054. Το Σχίσμα επηρεάστηκε από πολιτικούς, πολιτιστικούς και οικονομικούς παράγοντες, αλλά η βασική του αιτία δεν ήταν κοσμική, αλλά θεολογική. Οι Χριστιανοί της Ανατολής και της Δύσης διαφωνούσαν για τις Παπικές αξιώσεις και το Filioque.
Πολλούς αιώνες πριν από το Σχίσμα προέκυψαν ορισμένες διαφορές ανάμεσά τους, που σταδιακά τους αποξένωσαν.

Αφορούσαν τον τρόπο της εκκλησιαστικής διοίκησης (Συνοδικό σύστημα στην Ανατολή, μονοκρατορία του Πάπα στη Δύση), τον τρόπο ερμηνείας της Παράδοσης (Filioque) και κυρίως τον τρόπο τέλεσης της Λατρείας (Εικονομαχία, διαφορές στη νηστεία και την τέλεση των μυστηρίων, χρήση αγαλμάτων στους ναούς της Δύσης, υποχρεωτική αγαμία για όλο τον κλήρο στη Δύση κ.ά).

Ωστόσο, η επιδείνωση των σχέσεων της Ορθόδοξης Ανατολής και της Λατινικής Δύσης επιταχύνθηκε από τις γενικότερες πολιτικές εξελίξεις, που σημειώθηκαν κυρίως τον 8ο αιώνα, αποτέλεσμα των οποίων υπήρξε η ανασύσταση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας από τους Φράγκους, ως ανταγωνίστριας δύναμης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Η Ρώμη, που μέχρι τότε ήταν τμήμα του Βυζαντινού Κόσμου, περνούσε προοδευτικά στην επιρροή των Φράγκων, ιδιαίτερα από την εποχή του Καρλομάγνου. Από την περίοδο εκείνη υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις για το λεγόμενο Μεγάλο Σχίσμα και έλλειπαν μόνο οι αφορμές που δεν άργησαν να έλθουν.

Τα δύο μεγάλα «αγκάθια» που οδήγησαν στο Σχίσμα ήταν οι Παπικές Αξιώσεις και το Filioque. Οι Παπικές Αξιώσεις συνοψίζονται στο Πρωτείο του Ποντίφικα, έναντι των άλλων τεσσάρων Πατριαρχών της Ανατολής (Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας Αντιοχείας και Ιεροσολύμων). Στη Δύση υπήρχε μόνο μία μεγάλη επισκοπική έδρα που προέβαλε το προνόμιο της ίδρυσής της από τον Απόστολο Πέτρο.

Η Ορθόδοξη Ανατολή δεν αρνείται το Πρωτείο της Εκκλησίας της Ρώμης, αλλά το εντάσσει στο πλαίσιο της Συνοδικότητας.
Η άλλη μεγάλη δυσκολία ήταν το Filioque. H διαμάχη είχε σχέση με τη διατύπωση του Συμβόλου της Πίστεως («Πιστεύω») για το Άγιο Πνεύμα. Το επίμαχο σημείο, όπως διαμορφώθηκε από τις Συνόδους Νικαίας και Κωνσταντινουπόλεως και ισχύει έως σήμερα στην Ορθόδοξη Εκκλησίας, είχε ως εξής: «…και εις το πνεύμα το Άγιον, το Κύριον, το Ζωοποιόν, το εκ του Πατρός εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον…».

Η Δυτική Εκκλησία παρενέβαλε μια πρόσθετη φράση «Και εκ του Υιού» (Filioque στα Λατινικά), έτσι ώστε το Σύμβολο της Πίστεως να διαβάζεται στο συγκεκριμένο σημείο: «…και εις το πνεύμα το Άγιον, το Κύριον, το Ζωοποιόν, το εκ του Πατρός και εκ του Υιού εκπορευόμενον, το συν Πατρί και Υιώ συμπροσκυνούμενον …».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας και ο Πάπας Παύλος ΣΤ΄ ανακάλεσαν τους αφορισμούς το 1965.
Δεν υπάρχει βεβαιότητα για το πότε παρενεβλήθη η προσθήκη, φαίνεται όμως ότι κατάγεται από την Ισπανία και χρησιμοποιήθηκε από τους εκεί Χριστιανούς ως προστασία κατά της αίρεσης του Αρειανισμού. Οι Ορθόδοξοι αποκρούουν την προσθήκη του Filioque για δύο λόγους. Τη θεωρούν θεολογικό λάθος και υποστηρίζουν ότι η όποια αλλαγή στο Σύμβολο της Πίστεως θα πρέπει να γίνει μόνο με τη σύγκληση Οικουμενικής Σύνοδος.
Η πρώτη μεγάλη αντιπαράθεση μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας σημειώθηκε το 857 με τη διαμάχη Ιγνατίου και Φωτίου για τον Θρόνο του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης. Στη διαμάχη επενέβη ο Πάπας Νικόλαος Β’, ο οποίος έθεσε το θέμα των Πρωτείων του και αξίωσε να έχει λόγο στην εκλογή του Πατριάρχη. Η αντιπαράθεση έληξε το 869 με αμοιβαίες υποχωρήσεις και αφού ο αυτοκράτορας Βασίλειος Α’ ο Μακεδών είχε χρίσει Πατριάρχη τον εκλεκτό του Πάπα, Ιγνάτιο, στοχεύοντας στην υποστήριξή του, προκειμένου να κατοχυρώσει τα συμφέροντα του Βυζαντίου στην Ιταλία, που απειλούνταν από τους Φράγκους.
Η νέα διαμάχη, που έφθασε τα πράγματα στα άκρα και τη ρήξη, σημειώθηκε επί πατριαρχίας του Μιχαήλ Κηρουλάριου (1043-1059), ο οποίος θέλησε να αντιμετωπίσει αποφασιστικά την προσπάθεια του Πάπα Λέοντος Θ’ (1049-1054) να επιβάλλει εκκλησιαστικές καινοτομίες στις βυζαντινές επαρχίες της Νότιας Ιταλίας.

Ο Πάπας, περνώντας στην αντεπίθεση, αμφισβήτησε τον τίτλο του Οικουμενικού Πατριάρχη στον Μιχαήλ και ζήτησε να υπαχθούν στη δικαιοδοσία του οι Εκκλησίες της Βουλγαρίας και της Ιλλυρίας (σημερινής Αλβανίας).

Το επόμενο βήμα ήταν ο αφορισμός του Πατριάρχη από τον Πάπα. Ο απεσταλμένος του Πάπα στην Κωνσταντινούπολη καρδινάλιος Ουμβέρτος επέθεσε επιδεικτικά τη Βούλα Αφορισμού στην Αγία Τράπεζα της Αγίας Σοφίας στις 16 Ιουλίου 1054, πριν από την έναρξη της Θείας Λειτουργίας, παρόντων του Αυτοκράτορα και του Πατριάρχη. Αμέσως μετά ο Ουμβέρτος και η ακολουθία του αναχώρησαν από την Κωνσταντινούπολη με προορισμό τη Ρώμη, έχοντας πληροφορηθεί τον θάνατο του Νικόλαου Β’. Καθώς περνούσαν από τη δυτική πύλη της Βασιλεύουσας, ο καρδινάλιος ακούστηκε να λέει «Ο Θεός ας δει και ας κρίνει». Μάταια ένας διάκονος έτρεξε πίσω του παρακαλώντας τον να πάρει πίσω το έγγραφο του Αφορισμού. Ο Ουμβέρτος αρνήθηκε και πέταξε το έγγραφο στον δρόμο.
Η αντίδραση του Μιχαήλ ήταν άμεση. Παρά τις επιφυλάξεις του Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ’ του Μονομάχου συγκάλεσε την ενδημούσα σύνοδο στις 24 Ιουλίου και ανταφόρισε όσους Παπικούς είχαν συντάξει τον αφορισμό ή συμφωνούσαν με το περιεχόμενό του. Επί πλέον ζήτησε από τους υπόλοιπους Πατριάρχες να αποδεχθούν την απόφαση αυτή της ενδημούσας Συνόδου. Έτσι, οριστικοποιήθηκε το Μεγάλο Σχίσμα Ανατολικής και Δυτικής Χριστιανοσύνης, το οποίο επισφραγίστηκε με την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από τους Σταυροφόρους (1204).

Μέχρι την Άλωση της Πόλης από τους Οθωμανούς Τούρκους (1453) έγιναν κάποιες προσπάθειες για την επανένωση των Εκκλησιών. Προσέκρουσαν, όμως, στις αξιώσεις του Πάπα και στο ανθενωτικό κλίμα που επικρατούσε στο Βυζάντιο. Οι σημαντικότερες ήταν οι Σύνοδοι της Λυόν (1274) και της Φεράρας – Φλωρεντίας (1438-1445).

Το Σχίσμα υφίσταται και σήμερα, παρά το γεγονός ότι στις 7 Δεκεμβρίου του 1965 ο Πάπας Παύλος ΣΤ’ και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Αθηναγόρας ανακάλεσαν τους αφορισμούς του Πάπα Λέοντα Θ’ και του Πατριάρχη Μιχαήλ Κηρουλάριου, με τους οποίους είχε επέλθει η ρήξη του 1054.

sansimera.gr/ αντιγραφή
Αναδημοσίευση: http://proskynitis.blogspot.gr

Μαθησιακό Σενάριο
Τίτλος	Οι διαφορές στη διδασκαλία περί της Αγίας Τριάδος στις ομολογίες των Ορθοδόξων Χριστιανών και των Ρωμαιοκαθολικών, όπως διαφαίνονται μέσα από τις αντίστοιχες εικόνες της Αγίας Τριάδος – συνέπειές τους στην καθημερινή ζωή των πιστών και στην θεολογική τους αγωγή και ζωή.
Στόχοι	Δημιουργία στο Google+ κοινωνικό Δίκτυο, τεσσάρων ομάδων μαθητών της Τρίτης Γυμνασίου με στόχο την ανάδειξη συμπερασμάτων στο μάθημα όπως αναφέρεται στον τίτλο.Α. Κατάρτιση θεολογική με την ανάπτυξη της θεολογίας των δύο ομολογιών του Χριστιανισμού με απλά λόγια και παραδείγματα – Υλικό που παραδίδεται σε κάθε ομάδα.Β. Εξοικείωση με το κοινωνικό Δίκτυο και τις υπηρεσίες που προσφέρει.Γ. Διαδικτυακή συνεργασία των μελών των ομάδων σύμφωνα με τις υποδείξεις των καθηγητών πληροφορικής, θεολογίας, καλλιτεχνικών, φιλολόγων, ιστορίας και γυμναστικής.Δ. Ανάπτυξη κριτικής σκέψης, χρήσης του λόγου για την συγγραφή έκθεσης που να περιέχει τα συμπεράσματα των ομάδων και το τελικό συμπέρασμαΕ. Βιωματική και συναισθηματική αγωγή, καθώς με την ενασχόλησή τους με την τέχνη της αγιογραφίας, της ζωγραφικής, της θεατρικής αγωγής και κινητικής – χορευτικής έκφρασης των μηνυμάτων θα εξαχθούν νέοι τρόποι κατανόησης στη μελέτη του θέματός μας.
Ομάδα στόχος - ανάγκες	Ομάδα α. Μελέτη ορθόδοξης εικόνας Αγίας Τριάδος - ΣυμπεράσματαΟμάδα β. Μελέτη ρωμαιοκαθολικής εικόνας Αγίας Τριάδος – ΣυμπεράσματαΟμάδα γ. Αναζήτηση υλικού στο διαδίκτυο, μέσω των μηχανών αναζήτησης του κοινωνικού δικτύου να βρει πληροφορίες ιστορικού, γεωγραφικού, θεολογικού και καλλιτεχνικού περιεχομένου που να έχει σχέση με το θέμα, βίντεος, εικόνες, καλλιτεχνικές παραστάσεις, πίνακες ζωγραφικής γενικά για τις εικόνες της Αγίας Τριάδος.Ομάδα δ. Θεατρική ομάδα με μέλη από τους μαθητές που ανήκουν στην θεατρική ομάδα του σχολείου. Έργο τους : Δραματοποίηση της διήγησης της φιλοξενίας του Αβραάμ, στην Γένεση της Παλαιάς Διαθήκης, διάλογοι Τριαδικού Θεού με Αβραάμ και Σάρρα και φυσικά εξαγόμενα από την δραματοποίηση συμπεράσματα για την σχέση Θεού – πιστών Του, σχέση αγάπης, σεβασμού και αξιοπρέπειας στη διαφορετικότητα και στην ανθρώπινη αδυναμία – δικαίωμα να κάνουμε λάθη χωρίς να φοβόμαστε την απόρριψη.Κοινωνικές επεκτάσεις που απορρέουν από την καλλιτεχνική ομάδα. (Θα μπορούσε να γίνει μια χορογραφία με επίβλεψη του γυμναστή του σχολείου και του υπεύθυνου της θεατρικής ομάδας με θέμα την επίσκεψη του Θεού στον Αβραάμ ή διάλογος (ντιμπέϊτ) που να δείχνει το περιεχόμενο κάθε ομάδας που ερευνά τις δύο ομολογίες μέσα από τις εικόνες.Ανταλλαγή απόψεων και συμπερασμάτων – Τελικά πορίσματα
Γνωστικό Αντικείμενο	Θρησκευτικά Γ’ Γυμνασίου : Μάθημα 26: Το σχίσμα του 1054 : γεγονός μεγάλης οδύνης, Η διδασκαλία του filioque και η ορθόδοξη διδασκαλία περί Αγίας Τριάδος, συνέπειες της θεολογικής απόκλισης στην ιστορία, γεωγραφία και θεολογική κατανόηση της ζωής των πιστών των δύο ομολογιών του Χριστιανισμού, Ορθοδοξίας, Ρωμαιοκαθολικών, επιπτώσεις στη σύγχρονη ζωή.
Χρονική Διάρκεια	4 διδακτικών ωρών (+ 4 ώρες στο σπίτι, ο κάθε μαθητής)
Χώρος εργασίας	Αίθουσα πληροφορικής του σχολείου, τις τρεις πρώτες διδακτικές ώρες, για πρόσβαση στο ίντερνετ των μαθητών, αίθουσα της τάξης την 4η ώρα, ανακοίνωση αποτελεσμάτων. Την ώρα της γυμναστικής και των καλλιτεχνικών σε συνεννόηση της θεολόγου με τους καθηγητές των μαθημάτων αυτών μπορούν να λάβουν χώρα οι δραματοποιήσεις ή η χορογραφία.
ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΠΙΛΟΓΗΣ ΜΟΥ ΤΟΥ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ		Α) Επέλεξα το συγκεκριμένο κοινωνικό Δίκτυο γιατί οι καθηγητές, οι γονείς και οι μαθητές μπορούν ταυτόχρονα και πολυεπίπεδα να συνεργαστούν ασύγχρονα και σύγχρονα, μπορούν να χρησιμοποιήσουν πολλοί μαζί την υπηρεσία hangout, πράγμα που δεν προσφέρεται σε άλλα κοινωνικά δίκτυα, και επίσης έχουν πρόσβαση σε μηχανές αναζήτησης, βίντεος, εικόνες, έγγραφα, ερωτηματολόγια, παρουσιάσεις, μεταφράσεις, σχέδια, όπου μπορούν να αλληλεπιδρούν όσο θέλουν. Θεωρώ απαραίτητο ωστόσο, να παρακολουθούνται /υποβοηθούνται από ενήλικες στο σπίτι, η κάθε ομάδα, ώστε να αποφύγουμε κινδύνους που ενέχει το διαδίκτυο και για να καταγράψουμε την ευκαιρία και οι γονείς να συμμετάσχουν και να έρθουν εγγύτερα με τα παιδιά τους και να μάθουν μ΄ αυτόν τον απρόσκοπτο τρόπο γνώσεις που δεν θα ενδιαφέρονταν να μάθουν για την πίστη τους, που όμως είναι υψίστης σημασίας να κατανοήσουν. Με την έρευνα, τη συλλογικότητα και την ελευθερία δράσης η μάθηση γίνεται ευχάριστη, πολύτροπη, συμμετοχική, διαδραστική, συναρπαστική και πρωτότυπη.Β) Οι εξηγήσεις για το πώς θα εργαστούν και ποιος είναι ο στόχος : η συνεργασία τους και η εμπειρία τους από αυτήν μέσω ενός κοινωνικού δικτύου είναι φυσικά το μέσον κατανόησης των αληθειών που πρόκειται οι μαθητές να διερευνήσουν.Από σκοπού παρέχεται στοιχειώδης βοήθεια στους μαθητές μέσα στις τέσσερις αυτές διδακτικές ώρες για να αναπτυχθεί η αρχή της αυτενέργειας και για να μάθουν πώς να μαθαίνουν.Ωστόσο πρέπει να διευκρινίσω ότι έχει προηγηθεί μία διδακτική ώρα που έχει συζητηθεί το θέμα διεξοδικά, έχει τοποθετηθεί μέσα στο ιστορικό και θεολογικό πλαίσιο του σχίσματος του 1054 και έχει εξηγηθεί στα παιδιά τι ψάχνουν και πώς θα σκεφθούν για να εργαστούν.Ο καθηγητής θεολόγος έχει μεριμνήσει να μοιράσει στις ομάδες υλικό, ερωτηματολόγια κοινά στις δυο ομάδες, να ξέρουν τι ψάχνουν και να αναγνωρίσουν τις δογματικές διαφορές που εμφανίζονται στις εικόνες. Στην ομάδα έρευνας στις μηχανές αναζήτησης έχει δώσει ιστοχώρους κατάλληλους για επαρκή έρευνα. Επίσης, ο καθηγητής θεολόγος έχει βεβαιωθεί ότι οι μαθητές έχουν κατανοήσει το σκοπό του εγχειρήματος που πρόκειται να συμβεί, άλλως θα ήταν ανεδαφικό και αναίτιο το όλο εγχείρημα.Ο καθηγητής καλλιτεχνικών θα καθοδηγεί τα παιδιά στην ερμηνεία των εικόνων, την ανάλυσή τους καλλιτεχνικά. Η υπεύθυνη της θεατρικής ομάδας, φιλόλογος καθηγήτρια, καθοδηγεί τα παιδιά να παρουσιάσουν την θεατρική παράσταση ή τη χορογραφία, βοηθάει τα παιδιά να καταρτίσουν τους διαλόγους. Σκοπός λοιπόν είναι με την αλληλεπίδρασή τους, την έρευνα των μαθητών και τη συζήτηση μεταξύ τους, κατόπιν των πληροφοριών, των ενασχολήσεών τους με την τέχνη της κάθε χριστιανικής ομολογίας που μελετάται και των τρόπων προσέγγισης της αλήθειας της Αγίας Τριάδος, να καταδειχθεί ότι στην ορθόδοξη διδασκαλία, η ελευθερία των προσώπων και η ισότητά τους μεταξύ τους είναι άκρως απαραίτητη για να μπορεί ο άνθρωπος να πιστεύει σωστά, να σέβεται τη διαφορετικότητα, να τοποθετεί την αξία κάθε ανθρώπινου προσώπου ισοδύναμη με την αξία κάθε προσώπου της Αγίας Τριάδος. Έτσι κανείς δεν είναι κατώτερος γιατί κανένα πρόσωπο της αγίας Τριάδος δεν υποτιμάται στη διδασκαλία ή στην απεικόνισή Του ως κατώτερο. Αυτό είναι και το επιθυμητό να προβεί συμπέρασμα, μέσα από την μελέτη των μαθητών μας. Επίσης, να καταδειχθούν δυνατότητες συζήτησης μεταξύ των πιστών των δύο ομολογιών για έναν εξ αρχής διάλογο βασισμένο στην ορθόδοξη χριστιανική αγάπη, όπου με ελευθερία και σεβασμό στη διαφορετικότητα των πολιτισμών μας να καταδειχθεί το παραπάνω επιδιωκόμενο συμπέρασμα. Ίσως να προταθεί ένα ντιμπέϊτ μεταξύ των δύο ομάδων/ομολογιών που θα συζητηθεί η διαφορά θεολογικής σκέψης τους και θα προσπαθήσουν να αναπτύξουν αν όχι συμφωνία οπωσδήποτε εμπειρία ορθού διαλόγου στη ζωή τους. Προσοχή: Πιθανόν να χρειαστούν περισσότερες ώρες των τεσσάρων (έως δύο ακόμα) αν έχετε αργό ή «δύσκολο» ιντερνετ στο σχολείο σας!!! Επίσης αν γίνει θεατρική παράσταση ή χορογραφία πιθανόν να χρειαστεί άδεια από το Διευθυντή να επιτρέψει να παρουσιαστεί το έργο των μαθητών στους συμμαθητές τους όλου του σχολείου, σε μία ακόμα διδακτική ώρα.
Διαδικασία
Φάση 1	Γνωριμία με το κοινωνικό Δίκτυο : Google+ και τις υπηρεσίες που παρέχει
Χρονική Διάρκεια	1η διδακτική ώρα (και εκούσια διάδραση της ομάδας κατ΄οίκον, με συμφωνία να μην καταναλωθεί χρόνος που επιβαρύνει τη μελέτη των υπόλοιπων μαθημάτων τους, μία ώρα περίπου)
Τρόπος Αλληλεπίδρασης	Στην τάξη: Τα παιδιά χωρίζονται σε ομάδες της αρεσκείας τους – γνωρίζουν από τον καθηγητή θεολόγο τους στόχους του μαθήματος και το σκοπό της παρουσίας τους στην αίθουσα πληροφορικής. Ο καθηγητής πληροφορικής παρουσιάζει στα παιδιά το κοινωνικό δίκτυο και τον τρόπο/σκοπό χρήσης του, τα εργαλεία του κοινωνικού δικτύου και το σκοπό και τρόπο χρήσης τους. Δημιουργούνται οι τέσσερις ομάδες μέσα στο δίκτυο. Εργασία στο σπίτι: Να εξοικειωθούν με την ομάδα τους στη λειτουργία του διδαχθέντος δικτύου με την επίβλεψη των γονέων τους ή ενήλικου γνώστη (έχει ζητηθεί και παραχωρηθεί άδεια από τους κηδεμόνες για τη χρήση του δικτύου για τους σκοπούς του μαθήματος )
Φάση 2	Διδασκαλία χρήσης των μηχανών αναζήτησης της Google, της υπηρεσίας hangout και τρόπου χρήσης της. Χρήση της Google σε : μηχανή αναζήτησης εικόνων Αγίας Τριάδος, ορθόδοξη η πρώτη ομάδα, ρωμαιοκαθολική εικόνα η δεύτερη ομάδα, μηχανή αναζήτησης πληροφοριών για ανάλυση των εικόνων, πληροφόρηση για το σχίσμα και τη διδασκαλία του filioque.Ο θεολόγος καθηγητής έχει δώσει στα παιδιά ιστότοπους για ασφαλή πλοήγηση στο διαδίκτυο χωρίς τον κίνδυνο εισόδου σε αιρετικές ή αντικοινωνικές σελίδες.https://www.google.gr/webhp?hl=el&tab=nw#hl=el&sclient=psy-ab&q=το+σχίσμα+του+1054 https://i3.ytimg.com/vi/b7XfrVi1rUI/mqdefault.jpg https://www.google.gr/webhp?hl=el&tab=nw#hl=el&gs_rn=16&gs_ri https:////www.google.gr/search?www.google.gr/#biw=1366&bih=578&sclient=psy-ab&q=εικόνες+της+Αγίας+Τριάδος&oq=εικόνες+της+Αγίας+Τριάδος&gs_lΕπίσης έχει αναλυθεί όπως ειπώθηκε το κεφάλαιο σχετικά με τις διαφορές των δύο ομολογιών όπως έχουν διατυπωθεί σχετικά με το filioque και τις επιπτώσεις, έχει δώσει σημειώσεις με αναλυτικές και λεπτομερείς εξηγήσεις.
Χρονική Διάρκεια	1 διδακτική ώρα (2^η) (+ μία ώρα στο σπίτι)
Φάση 3	Στην τάξη : Διδασκαλία για χρήση εγγράφων google.doc., ερωτηματολογίων, παρουσιάσεων, σχεδίου. Καταγραφή συμπερασμάτων κάθε ομάδας στο έγγραφο με τίτλο την εργασία τους. Κατάρτιση ερωτηματολογίου/quiz κάθε ομάδας για ανατροφοδότηση στην τάξη.
Τρόπος Αλληλεπίδρασης	Στην τάξη Αναζήτηση και εύρεση πληροφοριών για κάθε ομάδα. Εργασία στο σπίτι: Επικοινωνία μεταξύ των παιδιών κάθε ομάδας google –και υπηρεσίες hangout, στο σπίτι μέσω της ομάδας που έχει δημιουργηθεί και ανταλλαγή γνωμών, απόψεων συμπερασμάτων.
Χρονική Διάρκεια	1 διδακτική ώρα (3^η) (+ 1 ώρα στο σπίτι)
Τρόπος Αλληλεπίδρασης	Στην τάξη : Συμφωνούν τα μέλη της κάθε ομάδας τι θα γράψει καθένα στο έγγραφο που μόλις δημιούργησαν. Κάνουν ένα σχεδιασμό/ προγραμματισμό εργασίας μεταξύ τους, λύνουν τυχόν απορίες στο μάθημα. Στο σπίτι : Επικοινωνώντας με την ομάδα του κάθε παιδί συμφωνεί και καταγράφει το κομμάτι εργασίας που του αντιστοιχεί, αλλάζουν απόψεις και ιδέες, διορθώνουν το έγγραφο ο καθένας σε συνεννόηση με τους συμμαθητές της ομάδας του. Ετοιμάζουν το έγγραφο να παρουσιαστεί στην τάξη. Η θεατρική ομάδα καταρτίζει σε συνεννόηση με τους καθηγητές πρόγραμμα παρουσίασης της παράστασης ή χορογραφίας, κανονίζεται η ημερομηνία παρουσίασης της εργασίας τους, καταγράφουν το κείμενο της παράστασης ή την ερμηνεία της χορογραφίας τους.
Φάση 4	Στην αίθουσα διδασκαλίας της τάξης: Παρουσίαση ανάλυση και συμπέρασμα της όλης διαδικασίας.
Χρονική Διάρκεια	1 διδακτική ώρα (4^Η διδακτική ώρα)
Τρόπος Αλληλεπίδρασης	Α. Παρουσιάζει η κάθε ομάδα με τη βοήθεια του διαδραστικού πίνακα την εργασία/έγγραφο google στην τάξη και απαντά σε ερωτήσεις και απορίες της άλλης ομάδας. Σαν παιχνίδι μπορεί να δοθεί το ερωτηματολόγιο της κάθε ομάδας με τη σειρά, με τη μορφή συλλογής βαθμών αν απαντούν σωστά. Επίσης μπορούν να φτιάξουν ένα βίντεο με την εργασία τους και να την παρουσιάσουν στην τάξη, κατόπιν να γίνει συζήτηση.Β. Αναλύονται τα συμπεράσματα που έχουν ήδη καταλήξει τα παιδιά και,καταλήγουν σε βασικά στοιχεία των διαφορών των δύο εικόνων και διδασκαλιών και τις επιπτώσεις κάθε μιας στην καθημερινή ζωή των πιστών. Επίσης γίνεται με καθοδήγηση του καθηγητή μια συζήτηση για τρόπους σωστούς και ορθοδόξους για έναν διάλογο μεταξύ των δύο ομολογιών, όπου θα γίνουν γνωστά τα αποτελέσματα της έρευνας της κάθε ομάδας. Μπορεί να προταθεί να γίνει ένα ντιμπέϊτ μεταξύ των παιδιών, όχι για να επιτευχθεί ενότητα των εκκλησιών, αλλά για να αποκτήσουν πείρα διεξαγωγής ορθού διαλόγου με σεβασμό στη διαφορετικότητα και την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων που όλοι δημιουργήθηκαν με αγάπη και ελευθερία από τον Θεό.Γ. Συζητούν τις εμπειρίες τους για τη γνωριμία τους με το κοινωνικό δίκτυο, τις εντυπώσεις τους, αν τους άρεσε να το ξανακάνουν και γιατί
	Δ. Κατόπιν προγραμματισμού πραγματοποιείται στο σχολείο η θεατρική παράσταση ή χορογραφία και μοιράζεται σε μορφή προγράμματος το σχέδιο/κάρτα των μαθητών της τρίτης ομάδας με θέμα «η εικόνα της Αγίας Τριάδος στην Ορθοδοξία : Η φιλοξενία του Αβραάμ, όπου με συνοπτικές προτάσεις μπορούν να έχουν αποτυπώσει τις βασικές διδασκαλίες που απορρέουν από την παράσταση και την ορθόδοξη εικόνα με το συμπέρασμα που συμφωνήθηκε στην τάξη.ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ!

Μια προσπάθεια που έγινε χάρις στην εμπνευσμένη σειρά σεμιναρίων του Διορθοδόξου Κέντρου Ελλάδος σε συνεργασία με το Σχολικό Δίκτυο για τα Κοινωνικά Δίκτυα και τη χρήση τους στο Διαδίκτυο. Συγχαρητήρια για την δράση των καθηγητών που το ανέλαβαν. Τους ευχαριστώ από καρδιάς!

homework-_Holy_Trinity-2

Διαφορές Ρωμαιοκαθολικής Ομολογίας και Ορθόδοξης Εκκλησίας

Ποιες είναι οι βασικές διαφορές μεταξύ ορθοδοξίας και καθολικισμού

Του Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, ΙεροθέουΠηγή: http://www.briefingnews.gr/orthodoxy/item/44651-poies-einai-oiΑναδημοσίευση:http://nzals.blogspot.gr/2013/04/blog-post_14.html

1. Οι Επίσκοποι της Παλαιάς Ρώμης, παρά τις μικρές και μη ουσιαστικές διαφορές, είχαν πάντοτε κοινωνία με τους Επισκόπους της Νέας Ρώμης και τους Επισκόπους της Ανατολής μέχρι το 1009-1014, όταν για πρώτη φορά κατέλαβαν τον θρόνο της Παλαιάς Ρώμης οι Φράγκοι Επίσκοποι. Μέχρι το 1009 οι Πάπες της Ρώμης και οι Πατριάρχες της Κωνσταντινουπόλεως ήσαν ενωμένοι στον κοινό αγώνα εναντίον των Φράγκων Ηγεμόνων και Επισκόπων, αλλά και των κατά καιρούς αιρετικών.

2. Οι Φράγκοι στην Σύνοδο της Φραγκφούρτης το 794 κατεδίκασαν τις αποφάσεις της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου και την τιμητική προσκύνηση των ιερών εικόνων. Επίσης το 809 οι Φράγκοι εισήγαγαν στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque, την διδασκαλία δηλαδή περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος εκ του Πατρός και εκ του Υιού. Αυτήν την εισαγωγή κατεδίκασε τότε και ο ορθόδοξος Πάπας της Ρώμης.

Στην Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως επί Μεγάλου Φωτίου, στην οποία συμμετείχαν και εκπρόσωποι του ορθοδόξου Πάπα της Ρώμης, κατεδίκασαν όσους είχαν καταδικάσει τις αποφάσεις της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου και όσους προσέθεσαν στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque.

Όμως για πρώτη φορά ο Φράγκος Πάπας Σέργιος Δ’ το 1009 στην ενθρονιστήρια επιστολή του προσέθεσε στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque και ο Πάπας Βενέδικτος Η’ εισήγαγε το πιστεύω με το Filioque στην λατρεία της Εκκλησίας, οπότε ο Πάπας διεγράφη από τα δίπτυχα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.

3. Η βασική διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού βρίσκεται στην διδασκαλία περί της ακτίστου ουσίας και ακτίστου ενεργείας του Θεού. Ενώ οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι ο Θεός έχει άκτιστη ουσία και άκτιστη ενέργεια και ότι ο Θεός έρχεται σε κοινωνία με την κτίση και τον άνθρωπο με την άκτιστη ενέργειά Του, εν τούτοις οι Παπικοί πιστεύουν ότι στον Θεό η άκτιστη ουσία ταυτίζεται με την άκτιστη ενέργειά Του (actus purus) και ότι ο Θεός επικοινωνεί με την κτίση και τον άνθρωπο δια των κτιστών ενεργειών Του, δηλαδή ισχυρίζονται ότι στον Θεό υπάρχουν και κτιστές ενέργειες. Οπότε η Χάρη του Θεού δια της οποίας αγιάζεται ο άνθρωπος θεωρείται ως κτιστή ενέργεια. Αλλά έτσι δεν μπορεί να αγιασθή.

Από αυτήν την βασική διδασκαλία προέρχεται η διδασκαλία περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος εκ του Πατρός και εκ του Υιού, το καθαρτήριο πύρ, το πρωτείο του Πάπα κλπ.

4. Εκτός από την θεμελιώδη διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού στο θέμα της ουσίας και ενεργείας στον Θεό, υπάρχουν άλλες μεγάλες διαφορές, που έγιναν κατά καιρούς αντικείμενα θεολογικών διαλόγων, ήτοι:
– το Filioque, ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό με αποτέλεσμα να μειώνεται η μοναρχία του Πατρός, να καταργήται η τέλεια ισότητα των προσώπων της Αγίας Τριάδος, να υποτιμάται το Άγιον Πνεύμα ως μη ισοδύναμο και ομόδοξο με τα άλλα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, αφού παρουσιάζεται ωσεί “πρόσωπο στείρο”,
– η χρησιμοποίηση αζύμου άρτου στην θεία Ευχαριστία που παραβαίνει τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός ετέλεσε το μυστικό δείπνο,
– ο καθαγιασμός των “τιμίων δώρων” που γίνεται όχι με την επίκληση, αλλά με την απαγγελία των ιδρυτικών λόγων του Χριστού “λάβετε φάγετε… πίετε εξ αυτού πάντες…”,
– η θεωρία ότι η σταυρική θυσία του Χριστού εξιλέωσε την θεία δικαιοσύνη, που παρουσιάζει τον Θεό Πατέρα ως φεουδάρχη και παραθεωρεί την Ανάσταση,
– η θεωρία περί της “περισσευούσης αξιομισθίας” του Χριστού και των αγίων που την διαχειρίζεται ο Πάπας,
– ο χωρισμός και η διάσπαση μεταξύ των μυστηρίων Βαπτίσματος, Χρίσματος, και θείας Ευχαριστίας,
– η διδασκαλία περί της κληρονομήσεως της ενοχής του προπατορικού αμαρτήματος,
– οι λειτουργικές καινοτομίες σε όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας (Βάπτισμα, Χρίσμα, Ιερωσύνη, Εξομολόγηση, Γάμος, Ευχέλαιον),
– η μη μετάληψη των λαϊκών από το “Αίμα” του Χριστού,
– το πρωτείο του Πάπα, κατά το οποίο ο Πάπας είναι “ο episcopus episcoporum και η πηγή της ιερατικής και της εκκλησιαστικής εξουσίας, είναι η αλάθητος κεφαλή και ο Καθηγεμών της Εκκλησίας, κυβερνών αυτήν μοναρχικώς ως τοποτηρητής του Χριστού επί της γής” (Ι. Καρμίρης). Με αυτήν την έννοια ο Πάπας θεωρεί τον εαυτό του διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου, στον οποίον υποτάσσονται οι άλλοι Απόστολοι, ακόμη και ο Απόστολος Παύλος,
– η μη ύπαρξη συλλειτουργίας κατά τις λατρευτικές πράξεις,
– το αλάθητο του Πάπα,
– το δόγμα της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου και γενικά η μαριολατρεία, κατά την οποία η Παναγία ανυψώνεται στην Τριαδική θεότητα και μάλιστα γίνεται λόγος και για Αγία Τετράδα,
– οι θεωρίες της analogia entis και analogia fidei που επικράτησαν στον δυτικό χώρο.
– η συνεχής πρόοδος της Εκκλησίας στην ανακάλυψη των πτυχών της αποκαλυπτικής αλήθειας,
– η διδασκαλία περί του απολύτου προορισμού,
– η άποψη περί της ενιαίας μεθοδολογίας για την γνώση του Θεού και των κτισμάτων, η οποία οδήγησε στην σύγκρουση μεταξύ θεολογίας και επιστήμης.

5. Επίσης, η μεγάλη διαφοροποίηση, η οποία δείχνει τον τρόπο της θεολογίας βρίσκεται και στην διαφορά μεταξύ σχολαστικής και ησυχαστικής θεολογίας. Στην Δύση αναπτύχθηκε ο σχολαστικισμός, ως προσπάθεια διερεύνησης όλων των μυστηρίων της πίστεως με την λογική (Άνσελμος Καντερβουρίας, Θωμάς Ακινάτης), ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία επικρατεί ο ησυχασμός, δηλαδή η κάθαρση της καρδιάς και ο φωτισμός του νού, για την απόκτηση της γνώσης του Θεού. Ο διάλογος μεταξύ του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και του σχολαστικού και ουνίτη Βαρλαάμ είναι χαρακτηριστικός και δείχνει την διαφορά.

6. Συνέπεια όλων των ανωτέρω είναι ότι στον Παπισμό έχουμε απόκλιση από την ορθόδοξη Εκκλησιολογία. Ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία δίνεται μεγάλη σημασία στην θέωση που συνίσταται στην κοινωνία με τον Θεό, δια της οράσεως του ακτίστου Φωτός, οπότε οι θεούμενοι συνέρχονται σε Οικουμενική Σύνοδο και οριοθετούν ασφαλώς την αποκαλυπτική αλήθεια σε περιπτώσεις συγχύσεως, εν τούτοις στον Παπισμό δίνεται μεγάλη σημασία στον θεσμό του Πάπα, ο οποίος Πάπας υπέρκειται ακόμη και από αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους. Σύμφωνα με την λατινική θεολογία “η αυθεντία της Εκκλησίας υπάρχει τότε μόνον όταν στηρίζεται και εναρμονίζεται με την θέληση του Πάπα. Σε αντίθετη περίπτωση εκμηδενίζεται”.

Οι Οικουμενικές Σύνοδοι θεωρούνται ως “συνέδρια του Χριστιανισμού που συγκαλούνται υπό την αυθεντία και την εξουσία και την προεδρία του Πάπα”. Αρκεί να βγή ο Πάπας από την αίθουσα της Οικουμενικής Συνόδου, οπότε αυτή παύει να έχη κύρος. Ο Επίσκοπος Μαρέ έγραψε: “θά ήταν πιο ακριβείς οι ρωμαιοκαθολικοί αν εκφωνώντας το “Πιστεύω” έλεγαν: “καί εις έναν Πάπαν” παρά να λένε: “καί εις μίαν… Εκκλησίαν””.
Επίσης, “η σημασία και ο ρόλος των Επισκόπων μέσα στην ρωμαϊκή Εκκλησία δεν είναι παρά απλή εκπροσώπηση της παπικής εξουσίας, στην οποία και οι ίδιοι οι Επίσκοποι υποτάσσονται, όπως οι απλοί πιστοί”. Στην παπική εκκλησιολογία ουσιαστικά υποστηρίζεται ότι “η αποστολική εξουσία εξέλιπε με τους αποστόλους και δεν μετεδόθη στους διαδόχους τους επισκόπους. Μονάχα η παπική εξουσία του Πέτρου, υπό την οποίαν βρίσκονταν όλοι οι άλλοι, μετεδόθη στους διαδόχους του Πέτρου, δηλαδή στους Πάπες”. Μέσα σε αυτήν την προοπτική υποστηρίζεται από την παπική “Εκκλησία” ότι όλες οι Εκκλησίες της Ανατολής είναι διϊστάμενες και έχουν ελλείψεις και κατά οικονομίαν μας δέχονται σε κοινωνία, και βέβαια κατ’ οικονομίαν μας δέχονται ως αδελφάς Εκκλησίας, επειδή αυτή αυτοθεωρείται ως μητέρα Εκκλησία και εμάς μας θεωρούν θυγατέρες Εκκλησίες.

7. Το Βατικανό είναι κράτος και ο εκάστοτε Πάπας είναι ο ηγέτης του Κράτους του Βατικανού. Πρόκειται για μια ανθρωποκεντρική οργάνωση, για μια εκκοσμίκευση και μάλιστα θεσμοποιημένη εκκοσμίκευση. Το Κράτος του Βατικανού ιδρύθηκε το 755 από τον Πιπίνο τον Βραχύ, πατέρα του Καρλομάγνου και στην εποχή μας αναγνωρίσθηκε το 1929 από το Μουσολίνι. Είναι σημαντική η αιτιολογία της ανακηρύξεως του Παπικού Κράτους, όπως το υποστήριξε ο Πίος ΙΑ’: “ο επί της γης αντιπρόσωπος του Θεού δεν δύναται να είναι υπήκοος επιγείου κράτους”. Ο Χριστός ήταν υπήκοος επιγείου κράτους, ο Πάπας δεν μπορεί να είναι! Η παπική εξουσία συνιστά θεοκρατία, αφού η θεοκρατία ορίζεται ως ταύτιση κοσμικής και εκκλησιαστικής εξουσίας σε ένα πρόσωπο. Σήμερα θεοκρατικά κράτη είναι το Βατικανό και το Ιράν.
Είναι χαρακτηριστικά τα όσα υποστήριξε στον ενθρονιστήριο λόγο του ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ’ (1198-1216): “Αυτός που έχει τη νύμφη είναι ο νυμφίος. Αλλά η νύμφη αυτή (η Εκκλησία) δε συνεζεύχθη με κενά τα χέρια, αλλά πρόσφερε σε μένα ασύγκριτη πολύτιμη προίκα, δηλ. την πληρότητα των πνευματικών αγαθών και την ευρύτητα των κοσμικών, το μεγαλείο και την αφθονία αμφοτέρων… Σά σύμβολα των κοσμικών αγαθών μου έδωσε το Στέμμα, τη Μίτρα υπέρ της Ιερωσύνης, το Στέμμα για τη βασιλεία και με κατέστησε αντιπρόσωπο Εκείνου, στο ένδυμα και στο μηρό του οποίου γράφτηκε: ο Βασιλεύς των βασιλέων και Κύριος των κυρίων”.
Επομένως, υπάρχουν μεγάλες θεολογικές διαφορές, οι οποίες καταδικάσθηκαν από την Σύνοδο επί Μεγάλου Φωτίου και στην Σύνοδο επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπως φαίνεται και στο “Συνοδικό της Ορθοδοξίας”. Επί πλέον και οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι Τοπικές Σύνοδοι μέχρι τον 19ο αιώνα καταδίκαζαν όλες τις πλάνες του Παπισμού. Το πράγμα δεν θεραπεύεται ούτε βελτιώνεται από κάποια τυπική συγγνώμη που θα δώση ο Πάπας για ένα ιστορικό λάθος, όταν οι θεολογικές απόψεις του είναι εκτός της Αποκαλύψεως και η Εκκλησιολογία κινείται σε εσφαλμένο δρόμο, αφού μάλιστα ο Πάπας παρουσιάζεται ως ηγέτης του Χριστιανικού κόσμου, ως διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου και βικάριος – αντιπρόσωπος του Χριστού πάνω στην γή, ωσάν ο Χριστός να έδωσε την εξουσία του στον Πάπα και Εκείνος αναπαύεται ευδαίμων στους Ουρανούς.Αναδημοσίευση από την ιστοσελίδα “ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ … ΑΛΛΙΩΣ”.

https://www.google.com/url?sa=i&source=images&cd=&cad=rja&uact=8&ved=2ahUKEwiQ7Oaxkq3hAhXNGewKHYTZA1MQjhx6BAgBEAM&url=http%3A%2F%2Fphotodentro.edu.gr%2Flor%2Fr%2F8521%2F1060&psig=AOvVaw0QiypLzB1w3j0zu-SvjfU_&ust=1554146371343222

Θρησκευτικά Γ' Γυμνασίου

Γενικά

ΕΝΟΤΗΤΑ 26 ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ 1054: ΓΕΓΟΝΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΟΔΥΝΗΣ

ΕΝΟΤΗΤΑ 26 ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ 1054: ΓΕΓΟΝΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΟΔΥΝΗΣ

Ποιες είναι οι βασικές διαφορές μεταξύ ορθοδοξίας και καθολικισμού

Πλοήγηση

Αναζήτηση στις ομάδες συζήτησης

Τελευταία νέα

Επικείμενα γεγονότα

Πρόσφατη δραστηριότητα